5-1 2015
Vanmiddag werd in galerie Lemferdinge de tentoonstelling “In de stad” geopend. Als deelnemend exposant was ons gevraagd om even kort iets te vertellen over het eigen werk . Een van de voordelen van het ouder worden is, dat ik dat soort dingen steeds minder eng ga vinden, sterker het wordt zelfs bijna leuk om te doen! Dus niet gehinderd door zenuwen besloten wij eerst maar eens even een wandeling te maken in de omgeving. Ik kan het iedereen aanraden, want de galerie, die van oorsprong een koetshuis was, staat in een mooi Engels landschapspark met prachtige oude bomen. Er loopt een mooie route van een kilometer of vijf waar je met een beetje fantasie de kabouters kunt zien wegschieten achter de dikke boomwortels.
Een tijdje later stond ik met microfoon in de hand om iets te vertellen over het eigen werk. Nou valt er veel te vertellen over kleur, compositie, materiaal, onderwerpskeuze en noem maar op, maar wat ik toch altijd 1 van de meest fascinerende dingen vind met een schilderij is de suggestie. Hoe kun je vanuit een ogenschijnlijk onbeduidende vlek een auto suggereren of bijvoorbeeld een persoon op een fiets?
Dat heeft te maken met fantasie en wat het oog graag WIL zien. Mensen hebben bij mijn werk altijd het idee dat ze het van veraf moeten zien omdat:’ je dan pas goed ziet wat t is’. Ik vind het juist interessant hoe het er van dichtbij uitziet, al die rare vlekjes en streepjes en structuur, dat is een abstract gegeven en zie….van een afstand is het opeens een verzameling fietsen of een mens figuur! Dat is toch geweldig? Kijk naar de volle maan. Flink ingezoomd zien wij de bergen en de kraters, maar zonder die hulpmiddelen zien we toch allemaal nog steeds het lachende gezichtje!